Vóór de huidige romantische kunstopvatting, die ervan uitgaat dat een kunstwerk het product is van één enkele auteur, werden creaties gemaakt in het atelier van een meester, onder wiens leiding andere mensen deelnamen aan het creatieve proces. Bovendien werden in sommige perioden werken systematisch door de kunstenaar zelf gekopieerd (we zullen eerder spreken van replica’s), of althans vervaardigd onder het gezag van de oorspronkelijke schepper. In andere gevallen waren het beroemde kunstenaars die (door smaak, technisch onderzoek of anderszins) een kopie maakten van oudere meesters. Dit was bijvoorbeeld de gemoedstoestand van Van Gogh toen hij zei: Ik hou er niet van mijn eigen schilderijen in mijn slaapkamer te zien, dus heb ik er een van Delacroix en een paar van Millet gekopieerd.
NFT’s bieden ook een “middenweg”, tussen cryptocurrencies of verwisselbare tokens en unieke tokens, genummerde NFT’s, beperkt in aantal, garanderen zowel een eindig aantal werken als een mogelijkheid tot delen of “verkoop”/”wederverkoop” gedefinieerd door de maker ervan.
Tenslotte zijn er bepaalde kunstvormen die zich kenmerken door de veelheid van identieke werken, zoals foto’s, litho’s, gravures, bronzen, enz.
In dit geval gaat het erom het oorspronkelijke karakter van de kopie na te streven. Een originele litho bijvoorbeeld vermeldt – in principe – het totale aantal originele afdrukken, het afdruknummer en is gesigneerd door de kunstenaar.
Hetzelfde geldt voor NFT’s, waarvan de sites het aantal exemplaren, de eigenaren en de prijs vermelden:
